Interview Bevrijding 16 april 1945

Op 4 april 1931 werd Janny Hendriksen, toen nog Janny Jansen, op de Hoge Valkseweg in De Valk geboren. Ze was net 14 jaar toen de bevrijding op 16 april 1945 plaatsvond. Tijdens de oorlogsjaren woonde het gezin op de Meulunterseweg.
Haar vader werkte tijdens de oorlog bij de ‘Boerenbond’ in De Valk. Hij sloop ’s nachts vaak door de weilanden naar zijn werk om daar meel te malen, wat verboden was door de Duitsers. Haar moeder was dan zo bang dat er iets zou gebeuren.
Naast het eigen gezin verbleven er drie evacués uit Arnhem bij hen. Waaronder een jongetje van 4 jaar.

Aan het einde van de oorlog was er vlak naast hun huis in een bosje een soort kamp gevestigd waar Duisters zaten. Zo kwam er een aantal dagen voor de bevrijding van Lunteren een Duitser uit dat kamp met een vrachtauto onze oprit oprijden en zette deze onder de perenboom. Na een paar nachten bij hen in de achterkamer te hebben geslapen, met het geweer naast zich, werd hij geroepen te gaan vechten in Otterlo. Hij was zo zenuwachtig en bang om te gaan, dat de tranen hem over de wangen rolden bij zijn vertrek.

“Ik en mijn vader en moeder huilden mee, ook al was het onze grote vijand, een ‘Mof’.
Het was zo bijzonder!”

Al snel daarna op 16 april werd Lunteren bevrijd. Omdat zoveel Canadese tanks over de Meulunterseweg reden was de weg heel slecht geworden. De dagen erna vestigde zich een Canadees tentenkamp in een weiland tegenover het huis van de familie Jansen en kwamen er vanzelfsprekend Canadezen bij haar thuis over de vloer. Zij vonden Janny een hele leuke meid en zelfs van één soldaat kreeg ze een blikken trommeltje waarin eerder de kogels werden bewaard. “Ik heb daarin ongeveer 70 jaar de schoenpoets en schoenborstel in bewaard.” Ook moest ze met hen op de foto. Een andere Canadese soldaat, Andy Anderson, was gelegerd op de Goudsberg en kwam iedere dag bij hen thuis. Hij sprak dan met een oom van Janny die ook Engels had leren spreken. Drie weken later toen de Nationale bevrijding op 5 mei werd getekend, moest de soldaat weer verder trekken.

“Wij waren zó blij en dankbaar dat de bevrijding er nu was, dat ik achter het orgel ging zitten en het gezang ‘Dank, dank nu alle God met blijde feestgezangen’ speelde. Waarbij mijn vader en moeder en ik tranen in de ogen kregen.